ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Ακινησία.

Αν συνόψιζα τη ζωή μου με μια λέξη, αυτή θα ήταν. Ακινησία.

Η καριέρα μου, η ιδιότητά μου ως ανύπαντρη γυναίκα και τώρα αυτό το καταραμένο βαγόνι του μετρό είναι κολλημένα σε μια ψυχρή, τρομερή ακινησία.

Είναι 1 το πρωί. Δεν μπόρεσαν να το κινήσουν μετά από δύο ολόκληρες ώρες.

Τα μόνα καλά νέα είναι ο όμορφος άγνωστος που κάθεται απέναντί μου.

Τα λεία, σκούρα μαλλιά του πέφτουν μέχρι τους ώμους του, πάνω από ένα λευκό πουκάμισο με κουμπιά που είναι πασπαλισμένο με ένα σχέδιο από ροζ και μπλε λουλούδια. Το μαύρο τζιν σφίγγει τα πόδια του, τα οποία είναι λεπτά όπως και το υπόλοιπο σώμα του.

Είναι πολύ όμορφος.

Φαντάζομαι να σκίζω αυτό το τζιν αμέσως. Και το εσώρουχό του, επίσης. Μετά να δοκιμάσω μια γεύση από τη στύση του, και να του δώσω την άδεια να με καθηλώσει στο πάτωμα και να μου κάνει τα δικά του.

Κοιτούσα πολύ ώρα. Σηκώνω το βλέμμα μου από το σώμα του για να συναντήσω τα μάτια του. Αυτό το βαθύ, καταχθόνιο μπλε…

Υπάρχει μια ένταση στο βλέμμα του. Είναι σαν ολόκληρος ο ωκεανός να με κοιτάζει και να με προκαλεί να πηδήξω μέσα. Και το χαμόγελό του λέει ότι ξέρει ότι το θέλω.

Το θέλω. Πραγματικά το θέλω.

Αλλά καταλαβαίνω ότι δεν είναι ο τύπος που θα κάνει την πρώτη κίνηση. Ούτε εγώ είμαι, αλλά κάτι με κυριεύει μέσα μου. Κάθομαι δίπλα του.

“Είμαι η Τζένη”, λέω, απλώνοντας νευρικά το χέρι μου.

“Πάυλος”, λέει και μου το σφίγγει, δείχνοντας ακόμα αυτό το χαμόγελο.

“Είμαι ζωγράφος”.

“Τι ζωγραφίζεις;”

“Γυμνά μοντέλα”.

“Είμαι περίεργος. Πώς ξέρεις αν κάποιος μπορεί να γίνει μοντέλο;”

Με κοιτάζει πάλι με εκείνα τα ζαφειρένια μάτια του. Γεμάτο επιθυμία, γεμάτο αθωότητα. Με χαμηλωμένη φωνή λέει: “Ξέρω ότι κάποιος μπορεί να γίνει μοντέλο αν είναι τόσο πανέμορφος που δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω του”.

Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο, αλλά πρέπει να το ξεκαθαρίσω ούτως ή άλλως. “Σαν ποια;”

“Σαν εσένα”.

Η καρδιά μου χορεύει στο στήθος μου. Δαγκώνω τα χείλη μου.

Προσθέτει: “Αλλά θα πρέπει να σε δω γυμνή”.

Η καρδιά μου σταματάει. Δεν το περίμενα αυτό.

Απομακρύνεται, νομίζοντας ότι έκανε κάποιο τρομερό λάθος. “Λυπάμαι”, λέει γρήγορα.

“Μην λυπάσαι”, του λέω.

Όλες οι αναστολές μου εξαφανίζονται από τον άγριο άνεμο της διέγερσης. Σηκώνομαι και γδύνομαι μπροστά του. Τώρα τα μάτια του είναι πάλι πάνω μου, με παίρνει σαν να είμαι το πιο όμορφο γλυπτό που έχει δει ποτέ του. Πίνει τη θέα του στήθους μου, των ποδιών μου και του κόλπου μου.

Τρίβω την κλειτορίδα μου. Δεν τον πειράζει.

“Λοιπόν, κύριε καλλιτέχνη”, λέω παιχνιδιάρικα, παίρνοντας θέση στα γόνατά του. “Τι γνώμη έχεις για το σώμα μου;”

“Είναι όμορφο”, λέει, πιέζοντας τα λεπτά του δάχτυλα γύρω από την καμπύλη του κώλου μου. “Μου αρέσει το πώς φαίνεσαι, το πώς αισθάνεσαι και το πώς μυρίζεις”.

Κάθε λέξη από το στόμα του με αναζωογονεί.

“Το μόνο πράγμα που δεν ξέρω”, λέει, “είναι η γεύση σου”.

Χαμογελάω αλαζονικά. “Τότε γιατί δεν βάζεις τη γλώσσα σου μέσα μου, Πικάσο, να το μάθεις μόνος σου;”

Οι καρδιές μας χτυπούν στο στήθος μας. Σπρώχνει τα χείλη του πάνω στα δικά μου και με καταβροχθίζει επιδέξια. Πιάνω μια χούφτα από τα μαλλιά και τον τραβάω πιο βαθιά… πιο βαθιά… Γαμώτο. Αυτός ο άντρας ξέρει τι κάνει.

Συνεχίζει να φιλάει από τα χείλη μου στο λαιμό μου, από το λαιμό μου στα βυζιά μου.

Είναι απόλυτα συγκεντρωμένος στο έργο του, κάνοντας το σώμα μου να τρέμει πάνω στη γλώσσα του. Δεν υπάρχει ούτε ένα κόκκαλο στο σώμα του που να θέλει να συγκρατηθεί. Τρέμω και βογκάω καθώς με κάνει γεύμα.

Λέω πράγματα όπως, “Ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ τόσο πολύ, Θεέ μου. Είσαι τέλειος. Θέλω να με πάρεις. Πες μου τι να κάνω και θα το κάνω, σε παρακαλώ”.

Με κοιτάζει και μου λέει, “Το εννοείς πραγματικά αυτό;”

Κουνάω το κεφάλι μου. “Απολύτως”.

“Τότε πήγαινε να σκύψεις πάνω από αυτά τα καθίσματα τώρα αμέσως”.

“Μάλιστα, κύριε.”

Σηκώνομαι. Πετάει τα ρούχα του.

Τον υπακούω, προσφέροντας το σώμα μου για να με χρησιμοποιήσει. Τα δάχτυλά του είναι λεπτά και απαλά όταν τα γλιστράει μέσα και έξω από τον κώλο μου. Χαλαρώνει τους μυς μου με κάθε ώθηση, με τεντώνει ανοιχτά για να δεχτώ την τέχνη του. Το μυρμήγκιασμα γίνεται πιο ζεστό και πιο πλατύ… πιο δυνατό και πιο βαθύ…

Είναι ιδιοφυία στην τέχνη του. Ένας καλλιτέχνης που φτιάχνει ένα αριστούργημα από την απόλαυσή μου.

Και εγώ είμαι η μούσα του – η ξεγυμνωμένη Μόνα Λίζα του, τοποθετημένη για να με κυριεύσει με κάθε απολαυστική, διεισδυτική πινελιά.

Μετά έρχεται ο πούτσος του. Είναι μακρύς και χοντρός και τρομακτικός, αλλά δέχομαι την τριβή σαν καλό κορίτσι.

Είναι δυνατός και επιθετικός, αναγκάζοντάς με να αφήσω τα πάντα.

Κάθε φορά που σπρώχνει αυτό το πουλί μέσα μου, τραντάζομαι ξανά ζωντανή.

Οι διεισδύσεις του συνεχίζονται με ρυθμό ποίησης, με όλη την ακρίβεια ενός ζωγράφου pointillist. Μου βάζει φωτιά, με σπρώχνει μέσα στην ψυχή μου. Σφυγμοκοπώ και πάλλομαι, ανακαλύπτω τις αισθήσεις μου και γίνομαι το όραμά του.

Τα λάγνα σώματά μας συγκρούονται σε μια καυτή τοιχογραφία κίνησης. Η ηδονή κλέβει το μυαλό μου και οι λέξεις ξεγλιστρούν από τη γλώσσα μου για το μόνο πράγμα που ξέρω. “Σ’ αγαπώ”.

Και το εννοώ. Όσο πιο δυνατά με γαμάει, τόσο πιο σίγουρη είμαι.

Θέλω να γίνω μαλακός σαν πηλός. Θέλω να με σμιλεύσει. Είμαι τόσο υγρή που θα μπορούσα να λιώσω.

Η φωνή μου ταλαντεύεται ανάμεσα σε ένα βογγητό και μια ανάσα όταν λέω: “Θεέ μου. Ω, Θεέ μου. Ω, Θεέ μου.”

Δεν υπάρχουν πια διαφορές ανάμεσά μας. Είμαστε και οι δύο τέχνη και καλλιτέχνης – υποκείμενο και αντικείμενο – κώλος και πούτσος.

Αυτό το αγόρι με γαμάει ανώνυμα, συντρίβοντας κάθε άχρηστη κατασκευή. Το μόνο που μένει είναι η θερμότητα, η ενέργεια και η κίνηση. Καυτή, υπέροχη, κίνηση…

Το ζωώδες ένστικτο κάνει μια ομορφιά και τους δυο μας. “Θεέ μου, γαμώτο μου!”

Εκρήγνυται μέσα μου και ξεχνάω τα πάντα.

Αν θέλετε να γνωρίσετε γυναίκες για να περάσετε καυτές νύχτες μαζί τους, δείτε τις αγγελιες σεξ μας.